Miód rzepakowy

Już niebawem pszczelarze będą mieli pierwsze miodowe „żniwa”. Swoje pasieki z pszczołami wywieźli na ogromne plantacje rzepaku, ryzykując utratą pszczół poprzez nieumiejętne opryski niebezpiecznymi środkami ochrony roślin stosowanymi przez plantatorów rzepaku. Całe szczęście, że są to sporadyczne przypadki. Zadajemy sobie pytanie, czy w miodzie rzepakowym można stwierdzić obecność tych chemicznych preparatów? Według obowiązujących norm, żaden miód nie powinien zawierać choćby śladowych pozostałości chemicznych preparatów służących do ochrony roślin*. Każdy pszczelarz i firmy konfekcjonującej miód mają obowiązek przeprowadzenia badań laboratoryjnych na obecność tych substancji w miodach. Ale czy wszyscy to robią? Z pewnością nie, pomimo dopłat z funduszy UE do kosztów badań miodu.

Miód rzepakowy (fot. pszczelipark)

W sprzyjających warunkach pszczelarz może osiągnąć wydajność miodu z jednego ula na plantacji rzepaku sięgającą nawet do 30 kg. Gra jest warta świeczki, ale tylko dla pszczelarza pomimo tego, że cena na ten miód jest najniższa. Cóż więc się dzieje z tak dużą ilością tego miodu, który jest traktowany po „macoszemu”? Otóż miód rzepakowy w przeważającej ilości jest wykorzystywany do wyrobów miodów pitnych. Używany jest w piekarnictwie i cukiernictwie ewentualnie służy do standaryzowania miodów nawet z krajów spoza Unii Europejskiej. Miód rzepakowy pozyskiwany jest niemalże na całym terenie naszego kraju, ale tylko dwa miody tej odmiany znalazły się na liście produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Jest to Miód Rzepakowy Ziemi Cieszyńskiej i Miód Rzepakowy z Roztocza. Miód rzepakowy ma również swoich zwolenników. Miód rzepakowy jest najmniej popularnym miodem wśród konsumentów i rzadko go widujemy na półkach sklepowych. Nie dość, że szybko krystalizuje to dodatkowo jest „ubogi” w aromat i smak. Ze względu na jego niską cenę zastępuje popularny cukier i jest na codzień używany w kuchni. Wygląd skrystalizowanego miodu rzepakowego przypomina smalec. Krupiec jest drobnoziarnisty, ale w temperaturze pokojowej daje się łatwo rozsmarowywać. Miód ten charakteryzuje się szczególnie niską zawartością związków mineralnych, lecz o znacznej przyswajalności przez organizm. Należy do nich między innymi żelazo i bor, tj. pierwiastek niezbędny do budowy tkanki kostnej oraz właściwego funkcjonowania śledziony i tarczycy. Polecany jest również rekonwalescentom po przebytych chorobach serca.
Podsumowując – każdy miód z upraw monokulturowych ma swoich przeciwników i zwolenników. Przeciwnikami są niektórzy pszczelarze oraz konsumenci, którzy boją się skażonego chemią miodu i zagrożeniem skutkami GMO. Zwolennicy mają swoich zaufanych pszczelarzy od których zawsze kupują ten miód.

*(Wymagania dla miodu krajowego dotyczące jakości zdrowotnej powinny być zgodne z Ustawą z dnia 11 maja 2001 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia oraz: – Rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 25 kwietnia 2001 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie określania rodzaju prób, zakresu badań i sposobu prowadzenia dokumentacji przy badaniach kontrolnych występowania zakażeń zwierząt oraz pozostałości chemicznych, biologicznych, leków i skażeń promieniotwórczych w tkankach zwierząt, mięsie, środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego i niejadalnych surowcach zwierzęcych (Dz. U. 2001 nr 43 poz. 487)

Źródło: pszczelipark.pl