Bartnictwo POLSKIE
W średniowieczu pszczelarstwo nazywane było bartnictwem. Pszczelarze, czyli bartnicy zajmowali się pszczołami leśnymi tzw. „borówkami”. Pszczoły mieszkały w barciach, czyli specjalnie do tego celu wydrążonych pniach drzew lub w naturalnych dziuplach w drzewach.
Barcie umies zczano w pniach drzew o średnicy minimum 1 metra, najczęściej na sosnach i dębach (minimum 120-letnich) oraz grabach, bukach i lipach. Aby wybrać miód z barci, bartnicy wspinali się na drzewa używając powrozów i drabin. Do wykurzenia pszczół z dziupli używano dymu z pochodni lub „fajek bartniczych”. Najczęściej wybierano miód wrzosowy i lipowy.
Zawód bartnika (bartodzieja) był dziedziczny. Bartnicy byli zobowiązani dostarczać miód na stół książęcy (podatek: vesnica). Byli też zorganizowani w cechy. Pierwsze prawa dla bartników zostały w Polsce spisane w 1347 roku w statutach wiślickich za panowania Kazimierza Wielkiego. Prawa dla pszczelarzy znalazły się też w statutach wareckich z 1423 roku. Istniały również „sądy bartne” (za podkradanie pszczół z cudzych barci groziła kara śmierci). Do końca średniowiecza bartnictwo było regalem monarszym (monopolem królewskim), a bartnicy podlegali prawu lennemu.
Źródło: Bartnictwo POLSKIE
